گوش اگر گوش وزیر است و ناله اگر ناله ورزشکاران، آنچه به جایی نرسد فریاد است استان کهگیلویه و بویراحمد، استانی که جوانانش سرشار از استعدادهای ورزشی‌اند، اما امکاناتش هیچ شباهتی به ظرفیت‌های بالقوه‌اش ندارد. سال‌هاست که فریاد ورزشکاران، مربیان، و دلسوزان این حوزه در این استان به آسمان بلند شده است، اما ظاهراً گوش شنوا و اراده‌ای برای تغییر در بدنه مدیریتی ورزش وجود ندارد. نمایندگان مجلس و مسئولان استانی بارها و بارها نسبت به وضعیت اسفبار ورزش و کمبود فضاهای ورزشی هشدار داده‌اند، اما به نظر می‌رسد این هشدارها فقط در حد تیترهای رسانه‌ای باقی می‌مانند. از وضعیت زمین چمن محله سادات تا نبود امکانات پایه برای ورزشکاران مرکزاستان، هر گوشه این استان زخمی از کم‌کاری و بی‌توجهی به خود می‌بیند. سؤال اساسی این است: استاندار محترم، نمایندگان معزز، وزیر ورزش، تاکی باید صدای نارضایتی جوانان این استان را نادیده گرفت؟ آیا وقت آن نرسیده که اقدام عملی در پیش گرفته شود؟ این بی‌توجهی‌ها به قیمت از دست رفتن انگیزه جوانانی تمام می‌شود که می‌توانند افتخارآفرینان این مرز و بوم باشند. ورزشکارانی که حتی در این شرایط سخت و ناعادلانه، با شوق و اراده به پیش می‌روند، اما تا چه زمانی باید در این وضعیت ادامه دهند؟ آیا این سرکوب توانمندی‌ها و استعدادهای آنان، گناهی نابخشودنی در حق نسل آینده نیست؟ اگر مدیریت ورزش این استان از پاسخگویی به نیازها عاجز است، چرا تغییرات لازم صورت نمی‌گیرد؟ چرا وزارتخانه‌ای که وظیفه‌اش حمایت از ورزش و جوانان است، در این‌گونه موارد سکوت پیشه کرده است؟ آیا بی‌توجهی به استان‌های کمتر برخوردار، بخشی از سیاست‌های کلی وزارتخانه است؟ ورزشکاران ما دیگر از وعده‌ها خسته‌اند. مردم این استان، که از محرومیت‌های تاریخی رنج می‌برند، حداقل انتظار دارند که در حوزه ورزش، فضای نشاط و امید برای جوانانشان فراهم شود. نمایندگان مجلس و استاندار محترم، این زنگ خطر را بشنوید. تا دیر نشده، برای نجات ورزش این استان اقدام کنید.

گوش اگر گوش وزیر است و ناله اگر ناله ورزشکاران، آنچه به جایی نرسد فریاد است استان کهگیلویه و بویراحمد، استانی که جوانانش سرشار از استعدادهای ورزشی‌اند، اما امکاناتش هیچ شباهتی به ظرفیت‌های بالقوه‌اش ندارد. سال‌هاست که فریاد ورزشکاران، مربیان، و دلسوزان این حوزه در این استان به آسمان بلند شده است، اما ظاهراً گوش شنوا و اراده‌ای برای تغییر در بدنه مدیریتی ورزش وجود ندارد. نمایندگان مجلس و مسئولان استانی بارها و بارها نسبت به وضعیت اسفبار ورزش و کمبود فضاهای ورزشی هشدار داده‌اند، اما به نظر می‌رسد این هشدارها فقط در حد تیترهای رسانه‌ای باقی می‌مانند. از وضعیت زمین چمن محله سادات تا نبود امکانات پایه برای ورزشکاران مرکزاستان، هر گوشه این استان زخمی از کم‌کاری و بی‌توجهی به خود می‌بیند. سؤال اساسی این است: استاندار محترم، نمایندگان معزز، وزیر ورزش، تاکی باید صدای نارضایتی جوانان این استان را نادیده گرفت؟ آیا وقت آن نرسیده که اقدام عملی در پیش گرفته شود؟ این بی‌توجهی‌ها به قیمت از دست رفتن انگیزه جوانانی تمام می‌شود که می‌توانند افتخارآفرینان این مرز و بوم باشند. ورزشکارانی که حتی در این شرایط سخت و ناعادلانه، با شوق و اراده به پیش می‌روند، اما تا چه زمانی باید در این وضعیت ادامه دهند؟ آیا این سرکوب توانمندی‌ها و استعدادهای آنان، گناهی نابخشودنی در حق نسل آینده نیست؟ اگر مدیریت ورزش این استان از پاسخگویی به نیازها عاجز است، چرا تغییرات لازم صورت نمی‌گیرد؟ چرا وزارتخانه‌ای که وظیفه‌اش حمایت از ورزش و جوانان است، در این‌گونه موارد سکوت پیشه کرده است؟ آیا بی‌توجهی به استان‌های کمتر برخوردار، بخشی از سیاست‌های کلی وزارتخانه است؟ ورزشکاران ما دیگر از وعده‌ها خسته‌اند. مردم این استان، که از محرومیت‌های تاریخی رنج می‌برند، حداقل انتظار دارند که در حوزه ورزش، فضای نشاط و امید برای جوانانشان فراهم شود. نمایندگان مجلس و استاندار محترم، این زنگ خطر را بشنوید. تا دیر نشده، برای نجات ورزش این استان اقدام کنید.

گوش اگر گوش وزیر است و ناله اگر ناله ورزشکاران، آنچه به جایی نرسد فریاد است استان کهگیلویه و بویراحمد، استانی که جوانانش سرشار از استعدادهای ورزشی‌اند، اما امکاناتش هیچ شباهتی به ظرفیت‌های بالقوه‌اش ندارد. سال‌هاست که فریاد ورزشکاران، مربیان، و دلسوزان این حوزه در این استان به آسمان بلند شده است، اما ظاهراً گوش شنوا و اراده‌ای برای تغییر در بدنه مدیریتی ورزش وجود ندارد. نمایندگان مجلس و مسئولان استانی بارها و بارها نسبت به وضعیت اسفبار ورزش و کمبود فضاهای ورزشی هشدار داده‌اند، اما به نظر می‌رسد این هشدارها فقط در حد تیترهای رسانه‌ای باقی می‌مانند. از وضعیت زمین چمن محله سادات تا نبود امکانات پایه برای ورزشکاران مرکزاستان، هر گوشه این استان زخمی از کم‌کاری و بی‌توجهی به خود می‌بیند. سؤال اساسی این است: استاندار محترم، نمایندگان معزز، وزیر ورزش، تاکی باید صدای نارضایتی جوانان این استان را نادیده گرفت؟ آیا وقت آن نرسیده که اقدام عملی در پیش گرفته شود؟ این بی‌توجهی‌ها به قیمت از دست رفتن انگیزه جوانانی تمام می‌شود که می‌توانند افتخارآفرینان این مرز و بوم باشند. ورزشکارانی که حتی در این شرایط سخت و ناعادلانه، با شوق و اراده به پیش می‌روند، اما تا چه زمانی باید در این وضعیت ادامه دهند؟ آیا این سرکوب توانمندی‌ها و استعدادهای آنان، گناهی نابخشودنی در حق نسل آینده نیست؟ اگر مدیریت ورزش این استان از پاسخگویی به نیازها عاجز است، چرا تغییرات لازم صورت نمی‌گیرد؟ چرا وزارتخانه‌ای که وظیفه‌اش حمایت از ورزش و جوانان است، در این‌گونه موارد سکوت پیشه کرده است؟ آیا بی‌توجهی به استان‌های کمتر برخوردار، بخشی از سیاست‌های کلی وزارتخانه است؟ ورزشکاران ما دیگر از وعده‌ها خسته‌اند. مردم این استان، که از محرومیت‌های تاریخی رنج می‌برند، حداقل انتظار دارند که در حوزه ورزش، فضای نشاط و امید برای جوانانشان فراهم شود. نمایندگان مجلس و استاندار محترم، این زنگ خطر را بشنوید. تا دیر نشده، برای نجات ورزش این استان اقدام کنید.